Ngiti (Tagalog Poem)

Umuulan na naman

Tahimik na pinagmamasdan

Mga patak ng ulan

Habang tulala sa kawalan

Mga patak ng ulan

Humahalik sa aking pisngi

Ikaw kaya’y nasaan?

Malalim na pala ang gabi

Di man ito ang unang beses

At hindi rin ang huli

Na walang marinig na boses

Kundi pigil na hikbi

Pagkat ang lamig ng ‘yong yakap

Ay sapat na sa akin

Sana lang ay muling mahanap

Ang dati mong pagtingin

Pilit na nakatindig

Wala na yatang mas sasakit

Sa pag-asa kakapit

Makamit limos na pag-ibig

Bumuhos na ang ulan

Di masilayan ni anino

Ng taong syang dahilan

Kung bakit bumuhos ang ulan

Bumuhos na ang ulan

Tulala parin sa kawalan

Manhid na pagkatao

Tuod na ang pusong nasaktan

“Alam ko naman ang totoo”

“Ngunit ba’t nagtitiis?”

“Ikaw lang ang laman ng puso”

“Ano bang nagawa ko?”

Ang ula’y marahang tumila

Simoy ng hangin ay nag-iba

Kahit mapusyaw mga ala-ala

Makalimot ay hindi ‘rin magawa

Nahawi ang itim na ulap

Ngunit tuloy ang daloy ng luha

Bakit pa kasi hinahanap

Ang taong sanhi ng pagdurusa?

Kasabay ng bagong umaga

Ay mainit na palad sa ‘king mukha

Ang katabi mula kanina

Ay syang nagtutuyo sa mga luha 

“Umuwi na tayo, sinta“

Sambit nya sa gitna

ng pagod na ngiti